LION
σκηνοθεσία : Garth Davis
σενάριο : Luke Davies

βασισμένο στο βιβλίο "A Long way home" του Saroo Brierley, Larry Buttrose

Ο μικρός Σαρού από την ηλικία των πέντε ετών, που χάθηκε από το σπίτι του, μέχρι τα τριάντα του ξυπνάει και κοιμάται με την αγωνία : "Πρέπει να τους ειδοποιήσω ότι είμαι καλά. Ότι ζω. Η μαμά μου θα έχει τρελλαθεί. Ο αδελφός μου κάθε μέρα θα ουρλιάζει το όνομά μου. Η μαμά θα τον μαλώσει που με έχασε. Πρέπει να μάθουν."

Το Lion θα ήταν μια πετυχημένη ταινία ακόμα και αν δεν ήταν πραγματική ιστορία.

Είσαι γονιός; Είσαι παιδί; Είσαι αδελφός; Μπορείς να νιώσεις ταύτιση -ενοχλητική- με τα πρόσωπα του Lion. Κι ας μην ζεις σε ένα χαμένο από το χάρτη χωριό της Ινδίας. Κι ας μην είναι η μάνα σου αγράμματη και πάμφτωχη εργάτρια, εγκαταλελειμμένη από άντρα, που προσπαθεί να μεγαλώσει μόνη της τρία παιδιά. 

Ο Σαρού είναι ο μεσαίος. Πότε προσέχει στο σπίτι τη μικρότερη αδελφή του που είναι μωρό και πότε πηγαίνει με τον μεγαλύτερο αδελφό του να κάνουν μικροδουλειές και να βρουν κάτι να ψευτοφάνε. Ένα πρωινό -σαν όλα τ΄άλλα- η μάνα φεύγει για δουλειά. Ο Σαρού δεν θέλει να μείνει σπίτι με το μωρό. Πιέζει τον αδελφό του να τον πάρει μαζί του στον σιδηροδρομικό σταθμό για να βγάλουν χαρτζιλίκι. Περπατάνε δυο ώρες μακριά από το σπίτι τους. Τα μάτια του Σαρού κλείνουν από νύστα. Πέντε χρονών. Αποκοιμιέται στον πάγκο του σταθμού και ο αδελφός του, ο Γκούντου, του λέει ότι θα πάει να δουλέψει και θα γυρίσει να τον πάρει. Ο Σαρού κοιμάται, ξυπνάει, περιμένει, κρυώνει. Μπαίνει σε ένα βαγόνι να ζεσταθεί. Αποκάμνει. Όταν ανοίγει τα μάτια του το τρένο έχει φύγει από το σταθμό και κινείται σε άγνωστα μέρη. Το βαγόνι είναι σφραγισμένο. Δεν μπορεί να βγει. Άνθρωποι που στέκονται στις αποβάθρες τον κοιτούν που φωνάζει για βοήθεια. Δεν αντιδρούν. Δεν προλαβαίνουν; Αδιαφορούν; Σε μια χώρα αχανή με τόσο πληθυσμό σαν την Ινδία πόσο αξίζει η φωνή ενός παιδιού; 

Σαρού και Γκούντου

Ο Σαρού φτάνει στην Καλκούτα. Περιφέρεται στην πολύβουη πόλη. Κανείς δεν καταλαβαίνει τη διάλεκτο που μιλάει. Τον αγνοούν. Μια γλυκιά κοπέλα τον λυπάται και τον παίρνει στο σπίτι της. Ο Σαρού ελπίζει. Κάποιος τρόπος θα υπάρχει να ξαναβρεθεί στο χωριό του. Ίσως και όχι. Η γλυκιά κοπέλα μπορεί να μην είναι και τόσο γλυκιά. Σαν να συνωμοτεί με τον εραστή της για να τον πουλήσουν.

Ο Σαρού το βάζει στα πόδια. Πάλι δρόμος, πάλι ζητιανιά, πάλι πείνα. Κάποιος τον περιμαζεύει και τον βάζει σε ίδρυμα. Τις νύχτες γίνονται "πράγματα". Η υπεύθυνη του ιδρύματος του λέει ότι δεν μπορούν να εντοπίσουν την οικογένειά του. Πως θα μπορούσαν άλλωστε; Ο Σαρού δεν ξέρει να γράφει ή να διαβάζει. Προφέρει το όνομά του και το όνομα του χωριού του όπως εκείνος το ακούει. 

"Υπάρχει όμως μια ευκαιρία για σένα" λέει η υπεύθυνη. "Μια οικογένεια στην Αυστραλία θέλει να υιοθετήσει ένα παιδί".

Ο Σαρού με λευκό φανελάκι που γράφει Ταζμανία φτάνει στην Αυστραλία.  Η Σου και ο Τζον μπορούν να κάνουν δικά τους παιδιά. Όμως και οι δυο πιστεύουν ότι είναι καλύτερο να φροντίσουν ήδη γεννημένα παιδιά που τους έχουν ανάγκη.

Ο Σαρού είναι επιτέλους ασφαλής. 

Πολύ σύντομα η Σου και ο Τζον υιοθετούν ένα δεύτερο παιδί από την Ινδία. Πιο τραυματισμένο απ΄ότι ο Σαρού. Στη μηδαμινή πίεση, αναστάτωση ο Μάντος αρχίζει να χτυπάει το κεφάλι του με δύναμη.

Τα χρόνια περνούν. Ο Σαρού φεύγει για σπουδές. Βρίσκεται σε παρέα με Ινδούς. Οι μνήμες αρχίζουν να τον κατακλύζουν. Η γεύση ενός ινδικού φαγητού. Μια στιγμιαία ανάμνηση :  ένα μηχανάκι με καρπούζια που τον ρίχνει στους σκονισμένους δρόμους του ινδικού χωριού του. 

"Γιατί δεν χρησιμοποιείς το google earth ; " του λένε οι φίλοι.

Έξι χρόνια ξενυχτάει στο google earth. Στο τέλος εντοπίζει αυτό που ίσως είναι το χωριό του.

"Να πάω;"λέει στη μαμά Σου. Φοβάται μην την πικράνει.

"Και βέβαια να πας. Θέλω η μαμά σου να δει πόσο όμορφος έχεις γίνει."

Όταν φτάνει στο χωριό αυτό που θυμάται σαν σπίτι του έχει γίνει στάβλος. Τώρα; 

Τον πηγαίνουν λίγα μέτρα πιο κει. 

Η μάνα. Τόσα χρόνια δεν έχει φύγει από το χωριό. Ελπίζει ότι ο Σαρού θα γυρίσει.

Κι αυτό το μεγάλο κορίτσι ποια είναι; Είναι η αδελφή-μωρό.

Και ο Γκούντου;  Που είναι ο Γκούντου;

Ματιές. Δάκρυα.

Τον Γκούντου τον πήρε ο Θεός. Το ίδιο βράδυ που ο Σαρού χάθηκε στην Καλκούτα ο Γκούντου βρέθηκε νεκρός στις ράγες του τρένου. Άραγε γι΄αυτό δεν γύρισε να πάρει τον Σαρού; Ή μήπως έπεσε στις ράγες από τύψεις που τον έχασε;

Έχει σημασία; Η μάνα σε μια νύχτα έκλαψε δυο παιδιά.Ένα οριστικά νεκρό και ένα ενδεχομένως.

Αχ, Μ. Καραγάτση, θα με κοροιδεύεις για το τόσο μελό. Αλλά μήπως και η Μαρίνα σου στη Μεγάλη Χίμαιρα δεν ήταν μελό όταν έπεφτε από τα βράχια της Σύρου επειδή έχασε το παιδί της τη νύχτα που απάτησε τον άντρα της με τον αδελφό του;

Υπάρχει μάνα που χάνει παιδί και να μπορείς να την πεις μελό;

Σε λίγες μέρες θα γίνει η απονομή των Όσκαρ.
Θα είναι άστοχο αν δεν βραβευτεί η Νικόλ Κίντμαν
(παρά το παραποιημένο από τις πλαστικές πρόσωπό της)
για τον σιγανόφωνο μονόλογό της όταν εξηγεί στον Σαρού
γιατί υιοθέτησαν εκείνον και τον θετό αδελφό του.

Η οικογένεια της Ινδίας

Η οικογένεια της Αυστραλίας